Homoj

Francesco Paolo Tosti

La 9-a de aprilo estas la datreveno de la naskiĝo (en 1846) de la itala (abruza) komponisto Francesco Paolo Tosti (1846-1916),

eo.wikipedia.org/wiki/Francesco_Paolo_Tosti

konata precipe kiel aŭtoro de la muziko de du famaj napolaj kanzonoj:

Marechiaro (Marekjaro), laŭ teksto de Salvatore Di Giacomo,

www.bitoteko.it/esperanto-vivo/eo/2019/03/12/salvatore-di-giacomo/ 

 ‘A vucchella (La buŝeto), laŭ teksto de Gabriele D’Annunzio,

kaj de pli ol 500 romancoj, ofte laŭ tekstoj de famaj poetoj, kiaj Gabriele D’Annunzio kaj Antonio Fogazzaro.

Mi sendas al la paĝoj de Vikipedio kaj al mia artikolo de la 2-a de decembro 2017.

www.bitoteko.it/esperanto-vivo/eo/2017/12/02/francesco-paolo-tosti/

Mi transskribas la tekston, en la itala kaj en la traduko al Esperanto, de la romanco “Ideale” (Idealo), kaj aldonas la frontpaĝon de ĝia partituro.


IDEALE

Parole di Carmelo Errico,

musica di Francesco Paolo Tosti

www.youtube.com/watch?v=dhFUpO6AFxc

(Ferruccio Tagliavini)

www.youtube.com/watch?v=8UeHFRfKc44 

(Luciano Pavarotti)

Io ti seguii com’iride di pace

lungo le vie del cielo:

io ti seguii come un’amica face

de la notte nel velo.

E ti sentii ne la luce, ne l’aria,

nel profumo dei fiori;

e fu piena la stanza solitaria

di te, dei tuoi splendori.

In te rapito, al suon de la tua voce,

lungamente sognai;

e de la terra ogni affanno, ogni croce,

in quel giorno scordai.

Torna, caro ideal, torna un istante

a sorridermi ancora,

e a me risplenderà, nel tuo sembiante,

una novella aurora,

una novella aurora.

Torna, caro ideal, torna, torna!

°°°°°

IDEALO

Vortoj de Carmelo Errico,

muziko de Francesco Paolo Tosti

trad. Luigi Minnaja

Mi vin sekvadis kvazaŭ pacindikon

tra vojoj de l’ ĉielo:

mi vin sekvadis kvazaŭ torĉon viglan

en la nokta malhelo.

Mi sentis vin en l’ aera lumeco,

en parfumo de l’ floroj;

kaj pleniĝis la ĉambro en soleco

per viaj brilkoloroj.

En vi ravita per via voĉo-sono

dolĉe longe mi revis,

kaj de la tero ĉiu peno kaj malbono

en la rev’ malaperis.

Venu, ho ideal’, venu momente

rideti ankoraŭ,

kaj al mi rebrilos nun ĉe vi kontente

nova feliĉaŭroro,

nova feliĉaŭroro.

Respondi

Retpoŝtadreso ne estos publikigita. Devigaj kampoj estas markitaj *