Eventi

L’uomo della Sindone

Nel cosiddetto “Venerdì Santo”, i cristiani commemorano l’uccisione di Gesù Cristo.
Trascrivo (in italiano, e nella versione in Esperanto di Carlo Sarandrea) un racconto di fantasia dello scrittore calabrese Domenico Campana (1929-), che immagina come l’avvenimento sarebbe raccontato oggi dalla televisione.
Allego la copertina del libro di Sven Danell, tradotto in Esperanto da Ingvar Lagerström, intitolato “La viro en la Mortotuko – Faktoj kaj pensoj pri la morto kaj relevigo de Jesuo” (L’uomo della Sindone – Fatti e pensieri sulla morte e resurrezione di Gesù), ed. Verda Stelo, Stoccolma 1978.


UN POMERIGGIO DI VENERDÌ

La troupe televisiva salì sulla collina del Golgota, per la stradina stretta e tortuosa. Procedeva a piedi, le apparecchiature in spalla. Era una giornata senza sole. Stavano inchiodando i condannati. Da Roma lo studio centrale scalpitava. “Che succede, Lucio?” domandò irritato il direttore. “Tutto l’Impero sta aspettando”.
Il telecronista sbuffò. L’avevano mandato laggiù dalla provincia ispanica. Non gli piaceva la trasferta, non gli piaceva la mattanza, non gli interessava quella regione remota, turbolenta. La sua testa oblunga s’adagiava sulle spalle come una pera sul vassoio. “In onda tra dieci secondi!”.
Sui monitor comparve una ragazza sorridente: “Stiamo per mandare in onda, in diretta, l’esecuzione dei tre rivoltosi condannati nei giorni scorsi. Il programma, per la crudezza delle immagini, non è consigliato ai minori”.
Il telecronista ordinò ai cameramen di non inquadrare i parenti dei suppliziati. Piangevano e avrebbero potuto suscitare sentimenti di solidarietà. La diretta, si diceva, era stata ordinata dall’Imperatore in persona. Nel Medio Oriente s’estendevano le ribellioni ed era il momento di dare un segnale forte.
“Accanto a me,” presentò Lucio, “vedete il tribuno che ha diretto l’operazione Agnello nell’Orto. Corre voce che il capo dei rivoltosi sia stato tradito da uno dei suoi luogotenenti”.
“Desidero chiarire che l’arresto è stato eseguito dalla polizia locale. Noi rispettiamo l’autonomia dei popoli. Comunque i nostri servizi controllavano da tempo i sovversivi”. Il tribuno era molto giovane e molto bello. “Il governatore della Giudea”, proseguì, “ha ieri sottoposto la sentenza al popolo che con un referendum l’ha confermata a grande maggioranza, scegliendo inoltre per il perdono il condannato Barabba”. La giovinezza e la bellezza davano un tocco particolare di velenosità alle sue parole.
D’improvviso la folla ondeggiò, mentre un legionario additava un uomo. Costui, gli occhi sbarrati, scrutò il condannato che stava tra gli altri due.
“Guardate, guardate quest’uomo…”. Il telecronista era eccitatissimo: “È il pentito che avrebbe indicato alla polizia il rifugio dei sovversivi. È vero che lei ha ricevuto una forte somma?”. Il bel tribuno fece un gesto di stizza. Estraneo a tutto, il pentito continuava a fissare il condannato. Il telecronista lo toccò; allora l’uomo gli si rivolse contro, emise un grido strozzato e fuggì. La folla si schiudeva al suo passaggio come davanti a un lebbroso.
Un grande urlo lacerò finalmente il pomeriggio; la testa del condannato ricadde sul petto. Tutt’a un tratto calarono le tenebre.
Lucio era spaventato, ma il medico della legione spiegò: “Nebbia. Capita, quassù”. I due uomini, affini, simpatizzavano. La loro dote non era l’immaginazione o la pietà, bensì la precisione.
“Chiudete il collegamento!” ordinò da Roma il direttore. Il tribuno balzò a cavallo e scese al galoppo verso Gerusalemme.
Deposero i giustiziati sul terreno. L’anziano centurione in comando li osservò. Il suppliziato di mezzo, mingherlino, sembrava un ragazzo. Era uno di quei morti che rimproverano chi li guarda.
“Il figlio di dio”. sospirò il telecronista muovendo la testa. “Di quale dio? Giove, Apollo?”.
“Da queste parti”, l’informò il medico, “credono che ci sia un solo Dio. Un Dio unico che crea e governa tutte le cose”.
“Che sciocchezza. Le cose sono molteplici. Le cose sono diverse l’una dall’altra. Il figlio… e non ha saputo scendere da lì”.
“Forse non voleva scendere”, disse il centurione.
Gli altri due risero per la battuta: tutti volevano scendere.
Chiacchierarono finché il telecronista annunciò: “Torno in città, ho freddo”. “Anch’io ho freddo”, dichiarò il centurione. Chiamò un soldato e ordinò due coppe. Bevvero molto rosso, lui e il medico, quella sera. Bevvero e chiacchierarono fin quando s’alzarono e s’avvicinarono sottobraccio, incespicando, al sepolcro.
E allora videro che era vuoto.
Domenico Campana
(da “Timmagini” 7/2003)

***
IUN VENDREDAN POSTTAGMEZON

La televida skipo suriris monteton Golgoton laŭ la mallarĝa kaj kurbo-plena strateto. Ĝi antaŭeniris piede, kun la aparataro sur la ŝultroj. Ĝi estis tago sen suno. Oni alnajlas la kondamnitojn. El Romo la centra studio malpaciencis. “Kio okazas, Lucius?”, demandis kolerplena la direktoro. “La tuta Imperio atendas”.
La kronikisto blovospiris. Oni sendis lin tien foren el la hiberia provinco. Al li ne plaĉis delokiĝoj, ne plaĉis al li amasmurdado, ne interesis al li tiu fora, malpaca regiono. Lia oblonga kapo sin delasis sur la ŝultroj kiel piro sur pleto. “Elsendado post dek sekundoj!”.
Sur la televidaj ekranoj aperis ridetanta knabino: “Ni baldaŭ elsendos, rekte, la ekzekuton de la tri ribeluloj kondamnitaj dum la pasintaj tagoj. La programo, pro la krudaj bildoj, ne taŭgas por neplenkreskuloj”.
La telekronikisto ordonis al la kameraistoj ne filmi la parencojn de la torturatoj. Ili ploradis, kaj tio povus estigi sentojn de solidareco. La rektan elsendon, onidire, ordonis la Imperiestro mem. En Mezoriento daŭre vastiĝis ribeloj kaj venis la momento doni fortan signalon.
“Apud mi” prezentis Lucius “vi vidas la tribunuson kiu gvidis operacon Ŝafido en la ĝardeno. Aŭdiĝas onidiroj, laŭ kiuj la estro de la ribeluloj estis perfidita de unu el siaj kunuloj”.
“Mi deziras klarigi, ke la areston realigis la loka polico. Ni respektas la memstarecon de la popoloj. Ĉiel ajn, niaj servoj jam ekde sufiĉe da tempo kontrolas la revoluciulojn”. La tribunuso estis tre juna kaj tre bela. “La guberniestro de Judujo” li aldonis “submetis la verdikton al la popolo, kiu, per referendumo, konfirmis ĝin per granda plimulto, elektante krome por la pardono la kondamniton Barabaso’n”. Lia juneco kaj beleco donis apartan venenan nuancon al liaj vortoj.
Abrupte la popolamaso ondumis, dum legiano indikis viron. Ĉi-lasta, kun malfermegaj okuloj, rigardis la kondamniton kiu staris meze de la aliaj du.
“Rigardu, rigardu tiun viron…”. La kronikisto estis tre ekscitita: “Li estas la pentinto kiu indikis al la polico la kaŝejon de la ribeluloj. Ĉu estas vere, ke vi ricevis kompense altan monsumon?”. La bela tribunuso faris geston de kolero. Izolita en si mem la pentinto daŭre fiksrigardis la kondamniton. La kronikisto tuŝis lin; tiam la viro turniĝis kontraŭ li, eligis sufokitan krion kaj fuĝis. La popolamaso malfermiĝis antaŭ li kvazaŭ li estus leprulo.
Kriego traskuis fine la posttagmezon; la kapo de la kondamnito falis sur la bruston. Abrupte mallumego aperis.
Lucius timis, sed la medicinisto de la legio klarigis: “Ĝi estas nebulo. Foje ĝi aperas, ĉi-supre”. La du viroj, similaj, havis reciprokan simpation. Ilia kvalito ne estis imagemo aŭ kompato, sed precizeco.
“Interrompu la televidan kunligon!” ordonis el Romo la direktoro. La tribunuso saltis sur ĉevalon kaj rajdis galope al Jerusalemo.
Oni metis la ekzekutitojn sur la teron. La oficanta maljuna centestro rigardis ilin. La ekzekutito meze kuŝanta, minca, aspektis knabo. Li estis unu el tiuj mortintoj, kiuj riproĉas tiun, kiu alrigardas ilin.
“La filo de dio”, suspire murmuris la kronikisto, movante la kapon. “Kiu dio? Ĉu Jupitero, Apolono?”.
“Ĉi-regione”, informis lin la medicinisto, “oni kredas, ke estas nur unu Dio. Ununura Dio kiu kreas kaj regas ĉion”.
“Kia stultaĵo. La aferoj estas multoblaj. La aferoj estas diversaj unuj disde la aliaj. La filo… kaj li ne kapablis malsupreniri el tie”.
“Verŝajne li ne volis malsupreniri”, diris la centestro.
La aliaj du ridis pro la humuraĵo: ĉiuj volus malsupreniri.
Ili interbabilis ĝis kiam la kronikisto anoncis: “Mi reiras al la urbo. Mi frostas”. “Ankaŭ mi frostas”, deklaris la centestro. Li vokis soldaton kaj mendis du kalikojn.
Trinkis multe da ruĝa vino li kaj la medicinisto, tiuvespere. Ili trinkis kaj babilis ĝis kiam ili ekstaris kaj, subbrake, ili alproksimiĝis, stumblante, al la tombo.
Kaj tiam ili konstatis, ke ĝi estas malplena.

Domenico Campana, trad. Carlo Sarandrea
(el “Espero Katolika” 3-4/2003)

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *