Homoj

Libero Bovio

La 26-a de majo estas la datreveno de la morto (en 1942) de la napola poeto kaj verkisto Libero Bovio (1883-1942),
it.wikipedia.org/wiki/Libero_Bovio
aŭtoro, interalie, de la tekstoj de multaj famaj napolaj kanzonoj, aparte “Surdate” (Soldatoj), “Guapparia” (Senhonta braveco), “Tu ca nun chiagne” (Vi, kiu ne ploras), “Silenzio cantatore” (Kantanta Silento), “Reginella”, (Reĝineto),“‘O Paese d’ ‘o sole” (La lando de l’ suno), “Lacreme napulitane” (Napolaj larmoj), “Passione” (Pasio), “Napule canta” (Napolo kantas), “Zappatore” (Plugisto).
Estas lia ankaŭ fama kanzono en itala lingvo, “Signorinella” (Knabineto), same ligita al Napolo.
Fariĝis proverbeca unu eldiro de lia kanzono “Surdate” (Soldatoj) de 1910:
so’ Napulitano…
e, si nun canto, i’ moro!
(mi estas napolano…
kaj se mi ne kantas, mi mortas!).
Mi transskribas, en la napola kaj en la traduko al Esperanto, la kanzonon “Napule canta” (Napolo kantas), de 1915.
Mi aldonas pentraĵon de Pierre-Auguste Renoir: “The Bay of Naples” (La golfo de Napolo), 1881, New York, Metropolitan Museum of Art.


NAPULE CANTA
(Parole di Libero Bovio, musica di Ernesto Tagliaferri

1.
Pusilleco se stenne,
quase stracquato ‘ncopp’ô mare d’oro
comm’a ‘nu ninno ca se vò addurmì.
Dint’ô silenzio, lenta, ‘a notte scenne,
passa ‘na varca e canta ‘o marenaro.
Scetate, ammore, comme può durmì?

Chitarre e manduline,
stanotte ‘o core mio ve vò sentì.
Chella ca me vò bbene,
dint’a ‘sti ssere, comme pò durmì,
si tutta quanta Napule,
‘nterra Pusilleco, vene a cantà?

2.
Luceno ‘e lume a mare,
ll’evera ‘e mare addora e, cu ‘st’addore,
se jenche ll’aria e cchiù addurosa ‘a fa.
Sbattono ‘nfacci’a ‘e scoglie ll’onne chiare,
suspirano ‘e ciardine: “È primmavera!”
Ll’ammore passa, ride e se ne va.

Chitarre e manduline,
….

3.
Napule bella mia,
terra d’ammore, llacreme e ccanzone,
che suonno d’oro ca nce faje sunnà!
‘Ncore nce miette ‘na malincunia,
‘na freva tu nce miette dint’ê vvene.
pecché nce vuò fà chiagnere e cantà?!

Chitarre e manduline,
….

°°°°°

NAPOLO KANTAS
Vortoj de Libero Bovio, muziko de Ernesto Tagliaferri
trad. Enrico Mingo

1.
Sterniĝas Pozilipo
preskaŭ senforta nun ĉe l’ora maro
samkiel bebo, kiu volas dormi…
…tra la silento lante nokto venas,
pasas boato, kantas la maristo:
“Kara, vekiĝu, ĉesu dormi vi!”

Refreno
Gitaroj, mandolinoj,
ĉi-nokte mia kor’ vin volas aŭdi;
tiu, kiu min amas
neniel povas dormi ĉi-vespere,
ĉar plej amantaj koroj
en Pozilipo sorĉa kantas jam!

2.
Lumoj ĉemaraj brilas …
Algoj el mar’ odoras, kaj ĉirkaŭe
aer’ trempiĝas nun per ties ĉarmo:
frapas la rifojn jam la helaj ondoj,
ĉiuj gardenoj floras: jen Printempo!
Amo sin montras… ridas… kaj foriras…

Refreno

3.
Ĉarma Napolo mia,
lando de amo, larmoj kaj kanzonoj,
al ni vi ĉiam donas oran revon,
koron plenigas per melankolio,
febron en nian sangon vi enigas
por igi nin kantantaj tra la plor’.

Refreno

Respondi

Retpoŝtadreso ne estos publikigita. Devigaj kampoj estas markitaj *