Homoj

Fabrizio De Andrè

La 11-a de januaro estas la datreveno de la morto (en 1999) de la itala (ĝenova) kantaŭtoro Fabrizio De André (1940-1999),

eo.wikipedia.org/wiki/Fabrizio_De_Andr%C3%A9

konsiderata unu el la plej grandaj italaj kantaŭtoroj el ĉiuj tempoj.

Jam plurfoje mi parolis pri li, laste la 18-an de februaro 2020

www.bitoteko.it/esperanto-vivo/eo/2020/02/18/fabrizio-de-andre-3/ 

Mi transskribas (en la itala, kaj en traduko al Esperanto) la kanzonon “La guerra di Piero” (La milito de Pjero).

 Mi aldonas poŝtmarkon de Jersejo de 2014 (en la anglosaksaj Landoj, ruĝa papavo estas simbolo de militfalintoj)


LA GUERRA DI PIERO

Parole di Fabrizio De André, 

musica di Fabrizio De André e Vittorio Centanaro

www.youtube.com/watch?v=KoYw0LHEWLM 

Dormi sepolto in un campo di grano

non è la rosa, non è il tulipano

che ti fan veglia dall’ombra dei fossi

ma sono mille papaveri rossi.

«Lungo le sponde del mio torrente

voglio che scendano i lucci argentati,

non più i cadaveri dei soldati

portati in braccio dalla corrente».

Così dicevi ed era d’inverno

e come gli altri verso l’inferno

te ne vai triste come chi deve;

il vento ti sputa in faccia la neve.

Fermati Piero, fermati adesso,

lascia che il vento ti passi un po’ addosso,

dei morti in battaglia ti porti la voce:

“Chi diede la vita ebbe in cambio una croce”.

Ma tu non la udisti e il tempo passava

con le stagioni, a passo di giava,

ed arrivasti a passar la frontiera

in un bel giorno di primavera.

E mentre marciavi con l’animo in spalla

vedesti un uomo in fondo alla valle

che aveva il tuo stesso identico umore

ma la divisa di un altro colore.

Sparagli Piero, sparagli ora,

e dopo un colpo sparagli ancora,

fino a che tu non lo vedrai esangue

cadere a terra a coprire il suo sangue.

«E se gli sparo in fronte o nel cuore,

soltanto il tempo avrà per morire,

ma il tempo a me resterà per vedere,

vedere gli occhi di un uomo che muore».

E mentre gli usi questa premura,

quello si volta, ti vede, ha paura

ed imbracciata l’artiglieria

non ti ricambia la cortesia.

Cadesti a terra senza un lamento

e ti accorgesti in un solo momento

che la tua vita finiva quel giorno

e non ci sarebbe stato ritorno.

«Ninetta mia, a crepare di maggio

ci vuole tanto, troppo coraggio,

Ninetta bella, dritto all’inferno

avrei preferito andarci d’inverno».

E mentre il grano ti stava a sentire

dentro alle mani stringevi il fucile,

dentro alla bocca stringevi parole

troppo gelate per sciogliersi al sole.

Dormi sepolto in campo di grano

non è la rosa, non è il tulipano

che ti fan veglia dall’ombra dei fossi

ma sono mille papaveri rossi.

°°°

LA MILITO DE PJERO

Vortoj de Fabrizio De André, 

muziko de Fabrizio De André kaj Vittorio Centanaro

trad. Renato Corsetti

www.cinquantini.it/esperant/kantoj/deandre.html#LA%20MILITO%20DE%20PIERO

Dormu trankvile en kampa la tombo

ne estas rozo por doni la ombron

por doni la ombron al via terkavo

jen estas nur ruĝa granda papavo.

Apud la bordoj de mia rivero

mi volas vidi nur fiŝan laŭnaĝon

ne plu kadavrojn en tre juna aĝo

kiujn forpuŝas la flu’ al infero.

Tion vi diris dum lasta somero

nun kun aliaj en kota la tero

vi trejnadas malĝoje pro endo

kaj neĝon kraĉas al vi frosta vento.

Haltu vi Piero, haltu momenton

kaj vin surblovi permesu la venton

ĝi flustru la leĝon de ĉiu batalo

se donas vi vivon, jen estas medalo.

Sed vi ne aŭskultis pasadis la tagoj

kaj la sezonoj kaj multaj fiagoj

kaj vi forfuĝis armean la flagon

estis printempo kaj tre bela tago.

Dum vi kunportis animon tornistre

vi vidis homon ja kvazaŭ prodistre

li havis saman pripenson en koro

sed de la vesto malsaman koloron.

Pafu lin, Piero! Pafu lin lerte!

Kaj por finmurdo pafu lin certe!

Ĝis lia falo rapida al grundo

ĝis lia morto la morto de hundo

Kaj se vi celos ja rekte la koron

li havos tempon nur por la foriro

sed al vi tempo ne mankos por miro

miro pri homo kaj lia doloro.

Dum havas vi tian senton anime

li tuj turniĝas, vin vidas, ektime

abrupte fajras la armilaro

malgraŭ de vi kompleza la faro.

Vi falis al tero sen veo sen krio

kaj ekrimarkis vi kun emocio

ke via vivo jam longas neniom

ke ne plu estos reven’ eĉ por iom.

Vi falis al tero sen veo sen krio

kaj ekrimarkis vi kun emocio

ke tiu estos la lasta vivsceno

pro vi neniel estos reveno.

Ninjeto mia pro morto en majo

min kaptas multa eĉ troa malgajo

Ninjeto mi al la nigra infero

preferus iri dum vintra vetero.

Kaj dum vin gapis de l’sulkoj la greno

pafilon tenis vi per forta teno

vortojn vi tenis ja firme en buŝo

kiuj ne likvos pro suna la tuŝo.

Dormu trankvile en kampa la tombo

ne estas rozo por doni la ombron

por doni la ombron al via terkavo

jen estas nur ruĝa granda papavo.

Respondi

Retpoŝtadreso ne estos publikigita. Devigaj kampoj estas markitaj *