Homoj

Luis de Góngora

La 11-a de julio estas la datreveno de la naskiĝo (en 1561) de la hispana poeto kaj dramisto Luis de Góngora y Argote (1561-1627).

eo.wikipedia.org/wiki/Luis_de_G%C3%B3ngora

Mi jam parolis pri li la 11-an de julio 2017

www.bitoteko.it/esperanto-vivo/eo/2017/07/11/gongora/

kaj la 23-ande majo 2018.

www.bitoteko.it/esperanto-vivo/eo/2018/05/23/luis-de-gongora-y-argote/ 

Hodiaŭ mi transskribas, en la hispana kaj en la tradukoj al la itala kaj al Esperanto, la soneton “La dulce boca que a gustar convida”.

Mi pludiras, ke en la volumo “Postrikolto”, Budapest 2004 (recenzo de Jorge Camacho en “Esperanto de UEA” 2009-3, p. 63) aperis la traduko al Esperanto de unu plia soneto de Góngora, “Al rozo” (Ayer naciste y morirás mañana).

Mi aldonas la kovrilon de la plena kolekto de Sonetoj de Góngora.


La dulce boca que a gustar convida

un humor entre perlas distilado,

y a no invidiar aquel licor sagrado

que a Júpiter ministra el garzón de Ida,

amantes, no toquéis, si queréis vida;

porque entre un labio y otro colorado

Amor está, de su veneno armado,

cual entre flor y flor sierpe escondida.

No os engañen las rosas que a la Aurora

diréis que, aljofaradas y olorosas

se le cayeron del purpúreo seno;

manzanas son de Tántalo, y no rosas,

que pronto huyen del que incitan hora

y sólo del Amor queda el veneno.

Luis de Góngora

°°°°°

La dolce bocca, che a gustare invita

un umore tra perle distillato,

e a non invidiare quel liquore sacro

che a Giove somministra il garzon di Ida,

amanti, non toccate, se volete vita;

perché tra un labbro e l’altro colorato

c’è Amore, del suo veleno armato,

quale tra fiore e fior serpe nascosta.

Non v’ingannino le rose che all’Aurora

direte che, imperlate e odorose

le caddero dal purpureo seno;

mele son di Tantalo e non rose,

che presto fuggono da ciò che incitan ora,

e solo dell’Amor resta il veleno.

Luis de Góngora, trad. Antonio De Salvo

°°°°°

Se dolĉaj lipoj per sopir’ vin batas

por sorbi fluidajn perlojn, ĉu envia

vi estus eĉ je la kaliko dia,

per kiu Zeŭson Ganimedo flatas?

Ne tuŝu ĝin, se vi la vivon ŝatas!

Ja celas en kalik’ de lip’ magia

Amoro vin, per venensago sia,

serpent’ embuska en la flor’ kaŝatas.

Ne trompu vin langvora roz-odor’

petaloj, kiuj perle falas for

de l’ arda silk’ de ŝia brust’ balzama.

Ne roz-ĝarden’! Tantalaj pomoj nur

vin logas, kaj forlasos vin per kur’:

veneno iĝos la mielo ama.

Luis de Góngora, trad. Kálmán Kalocsay

(“Tutmonda sonoro”, Budapest 1980, vol. I, p. 328)

Respondi

Retpoŝtadreso ne estos publikigita. Devigaj kampoj estas markitaj *