Homoj

Gustavo Adolfo Bécquer

La 22-a de decembro estas la datreveno de la morto (en 1870, je nuraj 34 jaroj) de la hispana (andaluzia) poeto kaj verkisto Gustavo Adolfo Domínguez Bastida, konata kiel Gustavo Adolfo Bécquer (1836-1870)

eo.wikipedia.org/wiki/Gustavo_Adolfo_B%C3%A9cquer

Konsiderata unu el la plej grandaj poetoj de la hispana romantikismo, li esprimiĝis per lingvaĵo simpla, malproksima de ŝvelparolo, adresante sin al la sentimento kaj al la imagopovo, per versoj mallongaj kaj riĉaj je muzikeco, en kiuj oni aŭdas la eĥon de la andaluzia popola muziko.

Liaj poeziaĵoj (“Rimas” – Rimaĵoj), je moderna sentiveco, influis la hispanajn poetojn de la Dudeka jarcento, aparte Miguel de Unamuno, Antonio Machado, Juan Ramón Jiménez, Rafael Alberti, Federico García Lorca.

Mi jam parolis pri li la 17-an de februaro 2018.

www.bitoteko.it/esperanto-vivo/eo/2018/02/17/gustavo-adolfo-becquer/ 

(Aldone: en 1972 aperis en Zaragoza, fare de la Hispana Esperanto-Federacio, plia traduko al Esperanto el la “Rimas”, kun titolo “Kun sopira koro”, trad. Fernando de Diego, prezento de José Ignacio Ciordia).

Mi transskribas, en la hispana kaj en ĝiaj tradukoj al la itala kaj al Esperanto, la poeziaĵon “Rima XVI – Si al mecer las azules campanillas de tu balcón” (Se a cullare le azzurre campanule del tuo balcone – Se balkone viaj kampanoloj flustras treme).

Mi aldonas:

– la kovrilon de “Kun sopira koro”;

– italan poŝtmarkon de 2001, laŭ skizo de Anna Maria Maresca, kun bildo de kampanoloj.


SI AL MECER LAS AZULES CAMPANILLAS DE TU BALCÓN

Si al mecer las azules campanillas

de tu balcón

crees que suspirando pasa el viento

murmurador,

sabe que, oculto entre las verdes hojas,

suspiro yo.

Si al resonar confuso a tus espaldas

vago rumor,

crees que por tu nombre te ha llamado

lejana voz,

sabe que, entre las sombras que te cercan,

te llamo yo.

Si se turba medroso en la alta noche

tu corazón

al sentir en tus labios un aliento

abrasador,

sabe que, aunque invisible, al lado tuyo

respiro yo.

Gustavo Adolfo Bécquer

°°°°°

SE A CULLARE LE AZZURRE CAMPANULE DEL TUO BALCONE

Se a cullare le azzurre campanule

del tuo balcone

credi che sospirando passi il vento

mormoratore

sappi che, occulto fra le verdi foglie,

sono io che respiro.

Se quando risuona confuso alle tue spalle

vago rumore,

credi che per nome ti abbia chiamato

lontana voce,

sappi che, fra le ombre che ti cercano,

sono io che chiamo. 

Se si turba timoroso a notte fonda

il tuo cuore

nel sentire sulle labbra un alito

ardente,

sappi che, sebbene invisibile, accanto a te

sono io che respiro.

Gustavo Adolfo Bécquer, trad. Antonio De Salvo

°°°°°

SE BALKONE VIAJ KAMPANOLOJ FLUSTRAS TREME

Se balkone viaj kampanoloj

flustras treme,

kaj vi kredas: vento ilin lulas

kareseme,

sciu: mi kaŝiĝas inter ili

sopirĝeme.

Se postdorse aŭdas vi konfuzan

bruon krian,

kaj vi kredas: nekonato krias

nomon vian,

sciu: mi vin el angul’ malluma

vokas tiam.

Se noktmeze via kor’ timfrapas

nebrideble,

kaj de ies arda spir’ la lipoj

brulas febre,

sciu: apud vi mi kuŝas tiam

nevideble.

Gustavo Adolfo Bécquer, trad. Kálmán Kalocsay,

“Eterna bukedo” 1931, p. 231;

“Tutmonda sonoro” 1981, p. 474.

Respondi

Retpoŝtadreso ne estos publikigita. Devigaj kampoj estas markitaj *