La 16-a de majo estas la datreveno de la naskiĝo (en 1951) de la itala (roma) kantaŭtoro Claudio Baglioni
it.wikipedia.org/wiki/Claudio_Baglioni
(ne ekzistas pri li Vikipedia paĝo en Esperanto)
fama precipe pro la kanzonoj “Questo piccolo grande amore” (Tiu granda malgranda amo) kaj “Poster” (Afiŝo), kaj konata pro siaj agadoj por socia akcelo (pro ĉi tiu lasta aspekto, en 2012 estis atribuita al li la Premio “Zamenhof – la voĉoj de la paco”, starigita de la Itala Esperanto-Federacio, pro lia dekjara sindevigo en la insulo Lampeduzo por favori la kulturan integriĝon inter malsamaj popoloj).
Ambaŭ menciitaj kanzonoj estis tradukitaj al Esperanto; mi transskribas “Questo piccolo grande amore”, en la itala kaj en la versio en Esperanto de Giuseppe Castelli.
Mi aldonas la kovrilon de la revuo “L’Esperanto” 2012-6, kun la sciigo de la premiado de Baglioni (Foto Michele Cafagna).
QUESTO PICCOLO GRANDE AMORE
www.youtube.com/watch?v=XB4a66X2QVE
Quella sua maglietta fina
tanto stretta al punto che mi immaginavo tutto
e quell’aria da bambina
che non gliel’ho detto mai ma io ci andavo matto
e chiare sere d’estate
il mare i giochi e le fate
e la paura e la voglia
di essere nudi
un bacio a labbra salate
il fuoco quattro risate
e far l’amore giù al faro…
ti amo davvero ti amo lo giuro…ti amo ti amo
davvero!
E lei
lei mi guardava con sospetto
poi mi sorrideva e mi teneva stretto stretto
ed io
io non ho mai capito niente
visto che ora mai non me lo levo dalla mente
Che lei lei era
un piccolo grande amore
solo un piccolo grande amore
niente più di questo niente più!
mi manca da morire
quel suo piccolo grande amore
adesso che saprei cosa dire
adesso che saprei cosa fare
adesso che voglio
un piccolo grande amore.
Quella camminata strana
pure in mezzo a chissacchè l’avrei riconosciuta
mi diceva “sei una frana”
ma io questa cosa qui mica l’ho mai creduta
e lunghe corse affannate
incontro a stelle cadute
e mani sempre più ansiose
di cose proibite
e le canzoni stonate
urlate al cielo lassù
“chi arriva prima a quel muro…”
non sono sicuro se ti amo davvero
non sono…non sono sicuro…
E lei
tutto ad un tratto non parlava
ma le si leggeva chiaro in faccia che soffriva
ed io
io non lo so quant’è che ha pianto
solamente adesso me ne sto rendendo conto
Che lei lei era
un piccolo grande amore
solo un piccolo grande amore
niente più di questo niente più
mi manca da morire
quel suo piccolo grande amore
adesso che saprei cosa dire
adesso che saprei cosa fare
adesso che voglio
un piccolo grande amore…
TIU GRANDA MALGRANDA AMO
Claudio Baglioni, trad. Giuseppe Castelli
Ŝia T-ĉemiz’ maldika
kaj mallarĝa, tiom ke eblis diveni ĉion…
La mieno dolĉe pika
frenezigis min, sed mi neniam diris tion;
kaj la vesperoj someraj
kaj la ludoj ĉe-maraj,
la dezir’ kaj la timo ke ni estu solaj,
kisoj kun lipoj salaj kaj la ridoj ĉe fajro,
kaj ni ĉe la lumturo:
“Mi amas vin vere,
mi povas ja ĵuri,
mi amas vin vere, tutvere…”.
Kaj ŝi min rigardadis suspekteme,
poste ŝi ridetis kaj brakumis min fortege;
kaj mi povis nenion ajn kompreni,
se nun mi eksentas la konscion min kateni,
ke ŝi,
ŝi estis
granda malgranda amo,
simple granda malgranda amo, kaj ne pli
ol tio ĉi, ne pli;
mankas al mi mortige
tiu granda malgranda amo,
nun ke mi kapablus paroli,
nun ke mi kapablus ja roli,
nun ke mi volus grandan malgrandan amon.
Tiu ŝia paŝa stilo,
kiun inter ĉiu ajn kapablis mi rekoni…
Diris ŝi al mi “aĉulo”,
sed aferon tian ĉi neniam kredus oni;
kaj tiuj kuroj senspiraj
al la steloj falintaj,
manoj pli kaj pli hastaj kaj ŝuoj malsekaj,
kaj la kantoj mistonaj al ĉiel’ super ni,
kaj ĝis la muro vetkuri:
“Ne povas mi ĵuri
vin ami tutvere,
ne povas, ne povas mi ĵuri”…
Kaj ŝi tute subite eksilentis,
sed vidiĝis klare kiom tio ŝin turmentis;
kaj mi neniam aŭdis ŝian ploron,
kaj nur tiom poste mi rekaptas la memoron,
ke ŝi,
ŝi estis
granda malgranda amo,
simple granda malgranda amo, kaj ne pli
ol tio ĉi, ne pli;
mankas al mi mortige
tiu granda malgranda amo,
nun ke mi kapablus paroli,
nun ke mi kapablus ja roli,
nun ke mi volus grandan malgrandan amon.
