Il 14 febbraio è, tradizionalmente, la festa degli innamorati. Ne ho già parlato il 14 febbraio 2018:
Oggi posso limitarmi, quindi, a trascrivere un sonetto di Dante Alighieri dalla “Vita Nova”, in italiano e nella traduzione in Esperanto di Enrico Dondi.
Allego un francobollo francese con i famosi “Innamorati di Peynet”.
Ne li occhi porta la mia donna Amore,
per che si fa gentil ciò ch’ella mira;
ov’ella passa, ogn’om ver lei si gira,
e cui saluta fa tremar lo core,
sì che, bassando il viso, tutto smore,
e d’ogni suo difetto allor sospira:
fugge dinanzi a lei superbia ed ira.
Aiutatemi, donne, farle onore.
Ogne dolcezza, ogne pensero umile
nasce nel core a chi parlar la sente,
ond’è laudato chi prima la vide.
Quel ch’ella par quando un poco sorride,
non si pò dicer né tenere a mente,
sì è novo miracolo e gentile.
Dante Alighieri, Vita Nova, 21
°°°°°
La damo portas en okul’ Amoron
kaj ĝentiligas kion ŝi admiras;
l’ atenton de l’ pasanto al si tiras,
tremigas salutante ĉies koron:
kapkline oni ŝanĝas trajtkoloron
kaj pri difektoj siaj eksuspiras;
orgojlo kaj kolero foren iras;
min helpu, damoj, fari nun honoron.
Ĉiu dolĉeco, ĉiu pens’ humila
dum ŝi parolas en la koro ĝermas;
feliĉas kiu ŝin unue vidas.
Kiel ŝi ŝajnas, se ŝi iom ridas,
oni ne diras nek en menso fermas;
ŝi estas miro nova kaj ĝentila.
Dante Alighieri, Vita Nova (Vivo Nova), 21, trad. Enrico Dondi,
Fonto, Chapecò, 2003
