Walther von der Vogelweide (ĉirkaŭ 1170 – ĉirkaŭ 1230)
eo.wikipedia.org/wiki/Walther_von_der_Vogelweide
estis la plej granda germanlingva poeto kaj menestrelo de mezepoko.
Mi sendas al mia artikolo de la 15-a de julio 2018.
www.bitoteko.it/esperanto-vivo/eo/2018/07/15/walther-von-der-vogelweide/
Mi transskribas la kanzonon “Unter den Linden” (Sub la tilio), en la pra-germana, en la ítala kaj en Esperanto, kaj aldonas malnovan gravuraĵon kun tradicia bildo pri la poeto.
UNDER DER LINDEN
Under der linden
an der heide
dâ unser zweier bette was
dâ mugt ir vinden
schône beide
gebrochen bluomen unde gras
vor dem walde in einem ta
tandaradei
schône sanc diu nahtegal
Ich kam gegangen
zuo der ouwe
dô was mîn friedel komen ê
dâ wart ich enpfangen
hêre frouwe
daz ich bin sælic iemer mê
kuster mich? wol tûsent stunt
tandaradei
seht wie rôt mir ist der munt
Dô hât er gemachet
alsô rîche
von bluomen eine bettestat
des wirt noch gelachet
inneclîche
kumt iemen an daz selbe pfat
Walter von der Vogelweide
°°°°°
SOTTO IL TIGLIO
Sotto il tiglio
presso il prato
là era il nostro giaciglio
là potrete trovare
belli insieme
fiori rotti ed erba.
Davanti al bosco, in una valle
tandaradei
tanto bene cantava l’usignolo
Camminando arrivai
al prato:
là era giunto il mio amore
e là venni accolta
così felicemente
che ne sono sempre più estasiata.
Mi baciò? Oh, per mille ore!
tandaradei
Guardate com’è rossa la mia bocca!
Là egli aveva costruito
quanto ricco
di fiori, un giaciglio.
Riderà di cuore
tra sé
chi passi da quello stesso sentiero.
Presso le rose potrà
tandaradei
scorgere dove giaceva il mio capo
Lui giacque con me.
Lo venisse a sapere qualcuno
(non voglia così Dio)
ne avrei vergogna.
E nessuno sappia mai
quello ch’ha curato far con me
a parte io e lui
e un piccolo uccellino
tandaradei
che certamente sarà fedele.
Walter von der Vogelweide
trad. Daniele Benedetti
www.metalgermania.it/traduzioni/heimataerde/unter-der-linden/
°°°°°
SUB LA TILIO
Sub la tilio
la lokon, kie
mi sidis kun la kortrezor’:
vi trovos per tio,
ke estas tie
rompitaj nun la herb’, la flor’
ĉe l’ arharo, en la val’,
tralala hej!
Dolĉe kantis najtingal’.
Mi alrapidis
tra l’ kamp’ junia,
li jam atendis tie min,
akcepte alridis;
lin vidi: kia
feliĉo, ho Ĉielvirin’!
Ĉu li kisis? Horon! Pli!
Tralala hej!
Eĉ nun brulas buŝ’ al mi.
Ni metis lerte
el fasko flora
kuŝejon kun ŝeroema ĝoj’.
Rigardos ĝin certe
kun rid’ elkora,
kiu trairos sur la voj’:
vidos sur la flor-kanap’,
tralala hej!
kie kuŝis mia kap’.
Se scius iu,
ke li ĉerestis
longe, mi svenus pro l’ hontem’.
Neniu ja sciu,
kion ni estis
farantaj, krom li, kaj mi mem,
Kaj krom eta kantbirdet’.
Tralala hej!
Ĝi silentos pri l’ sekret’.
Walter von der Vogelweide
trad. Kálmán Kalocsay
“Eterna bukedo”, 1931, p. 57
www.egalite.hu/kalocsay/eterna.htm
“Tutmonda sonoro”, 1981, p. 296