Sen kategorio

Frédéric Mistral

La 8-a de septembro estas la datreveno de la naskiĝo (en 1830) de la franca verkisto laŭ okcitana (provenca) lingvo Frédéric Joseph Etienne Mistral (1830-1914),
eo.wikipedia.org/wiki/Fr%C3%A9d%C3%A9ric_Mistral
Nobelpremiito en 1904 por Literaturo.
Mi jam parolis pri li la 8-an de septembro 2017:

Frederic Mistral


Hodiaŭ mi transskribas (en la franca, kaj en la tradukoj al la itala kaj al Esperanto) spritan rakonton, kiu tamen havas seriozan fundon (kun satiro pri tiuj, kiuj nur laùaspekte estas honestuloj, pri la senutileco de la simpla religia pieco, pri la laùdira malhonesteco de la juristoj).
Oni ankaŭ devas evidentigi vortludon, kiu ne povas esti redonata en la tradukoj: en franca lingvo, du vortoj skribitaj per malsamaj supersignoj, sed legataj en la sama maniero, havas malsamajn signifojn, respektive “pécheur” = pekulo, “pêcheur” = fiŝisto; tiun ambiguecon ekspluatas la protagonisto de la rakonto.
Mi aldonas poŝtmarkon de Princlando Monako de 2004, kun portreto de la verkisto.


(segue traduzione in italiano)
(sekvas traduko al Esperanto)

JARJAYE AU PARADIS
Jarjaye, un portefaix de Tarascon, vient à mourir et, les yeux fermés, tombe dans l’autre monde. Et de rouler et de rouler!
L’éternité est vaste, noire comme la poix, démesurée, lugubre à donner le frisson. Jarjaye ne sait où gagner, il est dans l’incertitude, il claque des dents et bat l’espace. Mais à force d’errer il aperçoit au loin une petite lumière, là-bas au loin, bien loin… Il s’y dirige; c’était la porte du bon Dieu.
Jarjaye frappe: pan! pan! à la porte.
– Qui est là? crie saint Pierre.
– C’est moi.
– Qui, toi?
– Jarjaye.
– Jarjaye de Tarascon?
– C’est ça, lui-même.
– Mais, garnement, lui fait saint Pierre, comment as-tu le front de vouloir entrer au saint paradis, toi qui jamais depuis vingt ans n’as récité tes prières; toi qui, lorsqu’on te disait: “Jarjaye, viens à la messe” répondais: “Je ne vais qu’à celle de l’après-midi”; toi qui, par moquerie, appelais le tonnerre “le tambour des escargot”; toi qui mangeais gras, le vendredi quand tu pouvais, le samedi quand tu en avais, en disant: “Qu’il en vienne! C’est la chair qui fait la chair; ce qui entre dans le corps ne peut faire mal à l’âme”; toi qui, quand sonnait l’angélus, au lieu de te signer comme doit faire un bon chrétien: “Allons, disais-tu, un porc est pendu à la cloche!”; toi qui, aux avis de ton père: “Jarjaye, Dieu te punira”! ripostais de coutume: “Le Bon Dieu qui l’a vu? Une fois mort on est bien mort!”; toi enfin qui blasphémais et reniais chrême et baptême, se peut-il que tu oses te présenter ici, abandonné de Dieu?
Le pauvre Jarjaye répliqua:
– Je ne dis pas le contraire, je suis un pécheur. Mais qui savait qu’après la mort il y eût tant de mystères! Enfin, oui, j’ai failli, et la piquette est tirée; s’il faut la boire, on la boira. Mais au moins, grand saint Pierre, laissez-moi voir un peu mon oncle, pour lui conter ce qui se passe à Tarascon.
– Quel oncle?
– Mon oncle Matéry, qui était pénitent blanc.
– Ton oncle Matéry? Il a pour cent ans de purgatoire.
– Malédiction! pour cent ans! et qu’avait-il fait?
– Tu te rappelles qu’il portait la croix aux processions. Un jour, des mauvais plaisants se donnèrent le mot, et l’un d’eux se met à dire: “Voyez Matéry qui porte la croix!” Un peu plus loin un autre répète: “Voyez Matéry qui porte la croix!”. Un autre finalement lui fait comme ceci: “Voyez, voyez Matéry, qu’est-ce qu’il porte?”. Matéry impatienté répliqua, paraît-il: “Un viédaze comme toi”. Et il eut un coup de sang et mourut sur sa colère.
– Alors, faites-moi voir ma tante Dorothée, qui était tant, tant dévote.
– Fi! elle doit être au diable, je ne la connais pas…
– Que celle-là soit au diable, cela ne m’étonne guère, car pour la dévotion si elle fut outrée, pour la méchanceté c’était une vraie vipère… Figurez-vous que…
— Jarjaye, je n’ai pas loisir; il me faut aller ouvrir à un pauvre balayeur que son âne vient d’envoyer au paradis d’un coup de pied.
– O grand saint Pierre, puisque vous avez tant fait et que la vue ne coûte rien, laissez-moi voir un peu le paradis, qu’on dit si beau!
– Oui, parbleu! tout de suite, vilain huguenot que tu es!
– Allons, saint Pierre, souvenez-vous que par là-bas mon père, qui est pêcheur, porte votre bannière aux processions, et les pieds nus…
– Soit, dit le saint, pour ton père, je te l’accorde; mais vois, canaille, c’est entendu, tu n’y mettras que le bout du nez.
– Ça suffit.
Donc le céleste portier entrebâille sans bruit la porte et dit à Jarjaye: “Tiens, regarde”.
Mais celui-ci, tournant soudainement le dos, entre à reculons dans le paradis.
– Que fais-tu? lui demande saint Pierre.
– La grande clarté m’offusque, répond le Tarasconnais; il me faut entrer par le dos; mais selon votre parole, lorsque ne j’y aurai mis le nez, soyez tranquille, je n’irai pas plus loin”. Allons, pensa le bienheureux, j’ai mis le pied dans la musette”. Et le Tarasconnais est dans le paradis.
– Oh! dit-il, comme on est bien! comme c’est beau! quelle musique.
Au bout d’un certain moment, le porte-clefs lui fait:
– Quand tu auras assez bayé, voyons, tu sortiras, parce que je n’ai pas le temps de te donner la réplique…
– Ne vous gênez pas, dit Jarjaye, si vous avez quelque chose à faire, allez à vos occupations… Moi je sortirai quand je sortirai… Je ne suis pas pressé du tout.
– Mais tels ne sont pas nos accords.
– Mon Dieu, saint homme, vous voilà bien ému! Ce serait different s’il n’y avait point de large; mais, grâce à Dieu, la place ne manqué pas.
– Et moi je te prie de sortir, car si le bon Dieu passait….
– Ho! puis, arrangez-vous comme vous voudrez. J’ai toujours ouï dire: qui se trouve bien, qu’il ne bouge. Je suis ici, j’y reste.
Saint Pierre hochait la tête, frappait du pied. Il va trouver Saint Yves.
– Yves, lui fait-il, toi qui es avocat, tu vas me donner un conseil.
– Deux, s’il t’en faut, répond saint Yves.
– Sais-tu que je suis bien campé? Je me trouve dans tel cas, comme ceci, comme cela… Maintenant que dois-je faire?
– Il te faut, lui dit saint Yves, prendre un bon avoué et citer par huissier le dit Jarjaye pardevant Dieu.
Ils cherchent un bon avoué; mais d’avoué en paradis, jamais personne n’en avait vu. Ils demandent un huissier. Encore moins! Saint Pierre ne savait plus de quel bois faire flèche.
Vient à passer saint Luc:
– Pierre, tu es bien sourcilleux! Notre-Seigneur t’aurait-il fait quelque nouvelle semonce?
– Oh ! mon cher, ne m’en parle pas! Il m’arrive un embarras, vois-tu, de tous les diables. Un certain nommé Jarjaye est entré par une ruse dans le paradis et je ne sais plus comment le mettre dehors.
– Et d’où est-il, ce Jarjaye?
– De Tarascon.
– Un Tarasconnais? dit saint Luc. Oh! mon Dieu, que tu es bon? Pour le faire sortir, rien, rien de plus facile… Moi, étant, comme tu sais, l’ami des boeufs, le patron des toucheurs, je fréquente la Camargue, Arles, Beaucaire, Nîmes, Tarascon, et je connais ce peuple: je sais où il lui démange et comment il faut le prendre… Tiens, tu vas voir.
A ce moment voletait par là une volée d’anges bouffis.
– Petits! leur fait saint Luc, psitt, psitt!
Les angelots descendent.
– Allez en cachette hors du paradis; et quand vous serez devant la porte, vous passerez en courant et en criant: “Les boeufs, les boeufs!”.
Sitôt les angelots sortent du paradis et comme ils sont devant la porte, ils s’élancent en criant: “Les boeufs, les boeufs! Oh tiens! oh tiens! la pique!”
Jarjaye, bon Dieu de Dieu! se retourne ahuri.
– Tron de l’air! quoi! ici on fait courir les boeufs! En avant! S’écrie-t-il.
Et il s’élance vers la porte comme un tourbillon et, pauvre imbécile, sort du paradis.
Saint Pierre vivement pousse la porte et ferme à clef, puis mettant la tête au guichet:
– Eh bien! Jarjaye, lui dit-il goguenard, comment te trouves-tu à cette heure?
– Oh! n’importe, riposte Jarjaye. Si ç’avait été les boeufs, je ne regretterais pas ma part de paradis.
Cela disant, il plonge, la tête la première, dans l’abîme.
Frédéric Mistral
°°°°°
(sekvas traduko al Esperanto)
JARJAYE IN PARADISO
Jarjaye, un facchino di Tarascona, muore, e, ad occhi chiusi, finisce all’altro mondo. E rotola, rotola!
L’eternità è vasta, nera come la pece, smisurata, lugubre da dare i brividi. Jarjaye non sa dove andare, è nell’incertezza, batte i denti e vaga qua e là. Ma a forza di vagare scorge in lontananza un lumicino, laggiù, lontano, molto lontano… Vi si dirige; era la porta del buon Dio.
Jarjaye bussa: toc! toc! alla porta.
– Chi è là? grida san Pietro.
– Sono io.
– Io chi?
– Jarjaye.
– Jarjaye di Tarascona?
– Sì, proprio lui.
– Ma, birbante, gli fa san Pietro, come hai la faccia di voler entrare nel santo paradiso, tu che mai da vent’anni hai detto le preghiere; tu, che quando ti si diceva: “Jarjaye, vieni a messa” rispondevi: “Vado solo a quella del pomeriggio”; tu, che per scherno, chiamavi il tuono “il tamburo delle lumache”; tu che mangiavi grasso, il venerdì quando potevi, il sabato quando ne avevi, dicendo: “Che me ne venga! Carne fa carne, quello che entra in corpo non può far male all’anima”; tu che, quando suonava l’angelus, invece di farti il segno della croce come deve fare un buon cristiano, dicevi “Via, un porco è appeso alla campana!”; tu che, all’avvertimento di tuo padre: “Jarjaye, Dio ti punirà”! rispondevi d’abitudine: “Il Buon Dio, chi l’ha visto? Una volta morti si è morti”; tu infine che bestemmiavi e rinnegavi cresima e battesimo, può essere che osi presentarti qui, abbandonato da Dio?
Il povero Jarjaye replicò:
– Non dico il contrario, sono un peccatore. Ma chi lo sapeva che dopo la morte ci fossero tanti misteri! Alla fine, sì, ho sbagliato, e il cattivo vino è fatto; se bisogna berlo, lo si berrà. Ma almeno, grande san Pietro, lasciatemi vedere un po’ mio zio, per raccontargli che cosa succede a Tarascona.
– Che zio?
– Mio zio Matéry, che era della confraternita dei penitenti bianchi.
– Tuo zio Matéry? Ne ha per cento anni di purgatorio.
– Maledizione! Per cento anni! E che aveva fatto?
– Tu ti ricordi che portava la croce nelle processioni. Un giorno, degli spiritosi si dettero la voce, e uno di loro si mette a dire: “Vedete Matéry che porta la croce!”. Un po’ più lontano un altro ripete: “Vedete Matéry che porta la croce!”. Un altro alla fine gli fa così: “Vedete, vedete Matéry, che cos’è che porta?”. Matéry spazientito replicò, a quanto pare: “Un pezzo d’asino come te”. Ed ebbe un colpo apoplettico e morì di rabbia.
– Allora, fatemi vedere mia zia Dorothée, che era tanto, tanto devota.
– Puah! Deve essere dal diavolo, non la conosco…
– Che sia dal diavolo, non mi meraviglia affatto, dato che se quanto a devozione fu esagerata, quanto a cattiveria era una vera vipera… Figuratevi che…
— Jarjaye, non ho tempo, devo andare ad aprire a un povero spazzino che il suo asino ha appena mandato in paradiso con una zampata.
– O grande san Pietro, dato che avete tanto da fare e la vista non costa niente, lasciatemi vedere un po’ il paradiso, che dicono così bello!
– Sì, perbacco! subito, brutto ugonotto che non sei altro!
– Via, san Pietro, ricordatevi che laggiù mio padre, che è pescatore, porta il vostro stendardo nelle processioni, e a piedi nudi…
– Sia, dice il santo, per tuo padre, te lo concedo; ma guarda, canaglia, è inteso, ci metterai soltanto la punta del naso.
– Mi basta.
Dunque il celeste portiere socchiude senza far rumore la porta e dice a Jarjaye: “Toh, guarda”.
Ma quello, voltando improvvisamente le spalle, entra all’indietro in paradiso.
– Che fai? gli domanda san Pietro.
– Il grande chiarore mi dà fastidio, risponde il tarasconese; devo entrare di schiena; ma secondo la tua parola, quando ci avrò messo il naso, state tranquillo, non andrò più lontano”. Via, pensa felice, ho messo il piede dentro”. E il tarasconese è in paradiso.
– Oh! dice, come si sta bene! come è bello! che musica.
A un certo punto, il custode delle chiavi gli fa:
– Quando avrai guardato abbastanza, vediamo, uscirai, perché non ho tempo di concederti il bis…
– Non vi disturbate, dice Jarjaye, se avete qualcosa da fare, andate alle vostre occupazioni… Uscirò quando uscirò… Non ho per niente fretta.
– Ma non sono questi i nostri accordi.
– Mio Dio, sant’uomo, siete molto emozionato! Sarebbe diverso se non ci fosse spazio; ma, grazie a Dio, lo spazio non manca.
– Ed io ti prego di uscire, perché se passasse il buon Dio…
– oh! insomma, arrangiatevi come volete. Ho sempre sentito dire: chi sta bene, non si muova. Sono qui, e ci resto.
San Pietro scuoteva la testa, batteva il piede. Va a trovare sant’Ivo.
– Ivo, gli fa, tu che sei avvocato, dammi un consiglio.
– Due, se ti occorre, risponde sant’Ivo.
– Sai che sono ben combinato? Mi trovo in questo caso, così e così… Adesso, che devo fare?
– Ti serve, gli dice sant’Ivo, prendere un buon legale e citare mediante ufficiale giudiziario il nominato Jarjaye davanti a Dio.
Cercano un buon legale; ma di legali in paradiso non se ne erano mai visti. Domandano di un ufficiale giudiziario. Ancora meno! San Pietro non sapeva più dove sbattere la testa.
Si trova a passare san Luca:
– Pietro, sei molto accigliato! Per caso Nostro Signore ti ha fatto un’altra lavata di testa?
– Oh! caro mio, non me ne parlare!! Mi capita una grana, vedi, per tutti i diavoli. Un tizio di nome Jarjaye è entrato con uno stratagemma in paradiso, e non so più come metterlo fuori.
– E di dov’è, questo Jarjaye?
– Di Tarascona.
– Un tarasconese? gli dice san Luca. Oh! Dio mio, non sei buono? Per farlo uscire, niente di più facile… Dato che, come sai, sono l’amico dei buoi, il patrono dei mandriani, frequento la Camargue, Arles, Beaucaire, Nîmes, Tarascona, e conosco questa gente: so dove le prude e come bisogna prenderla… Toh, adesso vedrai.
In quel momento svolazzava di là una schiera di angeli paffuti.
– Piccoli! dice loro san Luca, ps, ps!
Gli angioletti scendono.
– Andate di nascosto fuori del paradiso; e quando sarete davanti alla porta, passerete correndo e gridando: “I buoi, i buoi!”.
Subito gli angioletti escono dal paradiso e come sono davanti alla porta, si lanciano gridando “I buoi, i buoi! Toh! toh! la picca!”
Jarjaye, Dio buono! si volta sbigottito.
– Per mille fulmini! che! qui si fanno correre i buoi! Avanti! grida.
E si lancia verso la porta come un pazzo e, povero scemo, esce dal paradiso.
San Pietro spinge bruscamente la porta e chiude a chiave, poi mettendo la testa allo sportello:
– Ebbene! Jarjaye, gli dice beffardo, come ti trovi adesso?
– Oh! non importa, ribatte Jarjaye. Se fossero stati i buoi, non avrei rimpianto la mia parte di paradiso.
Nel dire questo, piomba, a capofitto, nell’abisso.
Frédéric Mistral, trad. Antonio De Salvo
°°°°°

ĜARĜAJO EN LA PARADIZO
Ĝarĝajo, ŝarĝportisto el Taraskon, ĵus mortis, kaj, kun siaj fermitaj okuloj, falas en la alian mondon. Li ruliĝu, li ruliĝu!
Vasta estas la eternaĵo, nigra kiel peĉo, profunda, supermezura kaj timege funebra. Ĝarĝajo ne scias kien iri, li ŝanceliĝas, dent-tremas, kaj vagadas. Fine li ekvidetas lumeton malproksiman, tre malproksiman. Tien li rapidas. Tio estas la pordo al Dio.
Ĝarĝajo frapas: pan! pan! ĉe la pordo.
– Kiu estas tie? – Sankta Petro krias.
– Mi!
– Kiu vi?
– Ĝarĝajo!
– Ĝarĝajo el Taraskon?
– Jes! ja! mi mem.
– Sed, sentaŭgulo, – diris Sankta Petro, – kiel vi kuraĝas, ke vi volas eniri la Paradizon. Vi, kiu, de dudek jaroj, neniam diris viajn preĝojn; vi, kiu, kiam al vi oni diris: «Ĝarĝajo venu por aŭdi la meson», rediris: «mi aŭdas nur la vesperan meson». Vi, kiu mokeme nomis la tondron tamburo de la limakoj; vi, kiu manĝis viandon vendrede, kiam vi povis, sabate, kiam vi havis, dirante: «ĝi venu! la viando faras la viandon, kio eniras la korpon ne povas malutili la animon». Vi, kiu, kiam la anĝeluso sonis, anstataŭ fari la krucsignon, kiel ĉiu bona kristano, diris: «Nu! porko pendiĝas ĉe la sonorilo». Vi, kiu, al la patraj konsiloj: «Ĝarĝajo, Dio vin punos», reparolis: «Dio? kiu lin vidis? Kiam oni estas mortinta oni plene estas mortinta». Vi fine, kiu blasfemis kaj malkonfesis Dion kaj bapton. Ĉu estas eble, diru, ĉu estas eble, ke vi alvenas, vi forlasita de Dio?
La malfeliĉa Ĝarĝajo respondis:
– Malon mi ne diras, mi estas pekulo, abomeninda pekulo. Sed kiu sciis, ke post la morto estas tiom da misteroj. Fine, jes, mi pekis, kaj la vino fluas. Se mi devas ĝin trinki, ĝin mi trinkos. Sed almenaŭ, granda Sankta Petro, permesu, ke mi nur vidu mian onklon, kaj mi diru al li, kio okazas en Taraskon.
– Kia onklo?
– Mia onklo Materi, kiu estis krucportisto.
– Via onklo Materi! Li havas cent jarojn da purgatorio.
– Malbeno! cent jarojn! Kion do li faris?
– Vi memoras, ke li portis la krucon dum la procesioj. Iun tagon, malbonaj ŝerculoj interkonsentiĝis, kaj unu el ili diris: «Vidu Materi’n, li portas la krucon!». Iom pli malproksirne, alia rediris: «Vidu Materi’n, li portas la krucon!». Fine, tria tiele parolas: «Vidu! Materi’n! kion li portas?». Materi malpaciencigita reparolis, oni diras: «mi portas azenon, similulon vian». Sangalfluo lin kaptis, kaj li mortis pro sia kolero.
– Tiam, bonvolu, ke mi vidu mian onklinon Dorote, kiu estis tiel, tiel piema.
– Fi! sendube ŝi estas ĉe la diablo. Ŝin mi ne konas.
– Ha! se ĉi tiu estas ĉe la diablo, tio ne mirigas min, ĉar, se pro la pieco ŝi estis laŭdeginda, pro la malboneco ŝi estis vera viperino. Imagu, ke …
– Ĝarĝajo, mi ne havas libertempon; mi tuj devas malfermi por malriĉa balaisto, kiun azeno sendis al la Paradizo per hufbato.
– Ho! granda Sankta Petro! ĉar vi tiom faris, kaj tial, ke la vidado nenion kostas, lasu min ekvideti la Paradizon, kiun oni diras tiel bela.
– Kompreneble! Jes! malbela malpiulo!
– Nu! Sankta Petro, memoru, ke mia patro, kiu estas fìŝkaptisto, portas vian penelflagon dum la procesioj, kaj nudpiede…
– Jes! ja! – diris la sanktulo, – pro via patro mi konsentas. Sed aŭdu, sentaŭgulo, vi enigos nur la nazpinton.
– Tio sufìĉas.
Do la ĉiela pordisto malfermetas malrapide, kaj diras al Ĝarĝajo: «Jen rigardu».
Sed ĉi tiu, subite turniĝinte, eniras dorse en la Paradizon.
– Kion vi faras? – diris Sankta Petro.
– La troa lumeco min blindigas, -la Taraskon’ano respondis. – Sed laŭ via diro, tuj, kiam mi enigos mian nazon, mi ne plu antaŭeniros.
– Nu! – pensis la feliĉegulo, – mi falis en la reton.
Kaj la Taraskon’ano estas en la Paradizo.
– Ho! -li diris, – kiel bone oni estas, kiel bela tio estas! Kia muziko!
Post iom da tempo, la ŝlosilportisto diris al li:
– Kiam vi estos sufiĉe admirinta, vi eliros tial, ke mi ne havas l’ tempon por reparoli al vi.
– Ne ĝenu vin, – diris Ĝarĝajo; – se vi havas ion por fari, iru al viaj aferoj. Mi eliros, kiam mi eliros. Mi ne urgas.
– Sed, tiaj ne estas niaj konsentoj!
– Dio mia! Sanktulo! kiel ekscitita vi estas! Alie estus, se tie ĉi estus nenia amplekso; sed, dank’ al Dio, ne mankas la lokoj.
– Kaj mi, mi petas, ke vi eliru, ĉar se Dio alpaŝus…
~ Ho! fine! Faru tion, kion vi volos… Mi ĉiam aŭdis tiun diron: «kiu bone troviĝas, tiu ne moviĝu». Tie ĉi mi estas, tie ĉi mi restos.
Sankta Petro kapmovetis, piedfrapis… Li iras al Sankta Ivo.
– Ivo, – li diris, – vi, kiu estas advokato, al mi vi donu konsilon.
– Do, se vi volos, – respondis Sankta Ivo.
– Ĉu vi scias, kio okazas al mi? Mi estas en tia kaj tia okazo… Nun, kion mi devas fari?
– Estas necese, – diris Sankta Ivo, – asigni per juĝa persekutisto la diritan Ĝarĝajon antaŭ Dio.
Ili serĉas lertan juĝan persekutiston; sed juĝan persekutiston en la Paradizo neniam iu vidis.
Sankta Petro ne scias, al kiu sin turni. Sankta Luko alvenas.
– Petro, kiel pensema vi estas. Ĉu nia Sinjoro faris al vi novan riproĉon?
– Ho! karulo mia, pri tio al mi ne parolu. Al mi okazas embarasego. Iu Ĝarĝajo eniris ruze en la Paradizon, kaj mi ne scias, kiamaniere lin forigi.
– Kaj, el kie estas ĉi tiu Ĝarĝajo?
– El Taraskon.
– Taraskon’ano! – diris Sankta Luko. – Ho! Dio, kiel bona vi estas. Por lin elirigi, nenio, nenio estas pli facila. Tial, ke mi estas, kiel vi scias, la amiko de la bovaro, la patrono de la bovgardistoj, mi vizitadas Karnarg’on, Arle’n, Beŭkajro’n, Taraskon’, kaj tiun popolon mi konas. Mi scias, kie jukas al ĝi, kaj kiamaniere oni devas ĝin konduki. Vi tuj vidos.
En tiu momento, preterflirtetis aro da dikvangaj anĝeloj.
– Knaboj! – al ili diris Sankta Luko, – bst… bst…
La anĝeloj malsupreniras.
– Iru kaŝeme ekster la Paradizo, kaj, kiam vi estos antaŭ la pordo, vi preterpasos, kurante kaj kriante: «La bovoj! Jen la bovoj!»
Tion faras la anĝeletoj. Ili eliras el Paradizo, kaj, kiam ili estas antaŭ la pordo, ili antaŭenrapidas, kaj krias: «La bovoj! la bovoj! Ho! jen! Ho jen! La feraĵoj!»
Ĝarĝajo, Dio bona, sin turnas mire.
– Ho! tondro de tondro! Tie oni kurigas la bovojn! Antaŭen! – li diris.
Kaj li ekkuras al la pordo, kiel frenezulo, kaj, kompatinda malspritulo, eliras el la Paradizo.
Sankta Petro vigle ŝovas la pordon; ĝin ŝlosas, kaj, trametante sian kapon ĉe la rigardfenestro:
– He! Nu! Ĝarĝajo, … li diris ŝerceme, – kiel nun estas al vi?
– Ho! – rediras Ĝarĝajo, – ne grave estas. Se ĉi tio estus bovoj, mi ne bedaŭrus mian parton de Paradizo. –
Tion dirante, li dronas en la abismon.

Frédéric Mistral – Kun permeso de la aŭtoro, el provenca lingvo tradukis V. Huot
(“La Revuo” 1908-1909 ,III, p. 453-456)

Respondi

Retpoŝtadreso ne estos publikigita. Devigaj kampoj estas markitaj *