Homoj

Federico García Lorca

La 5-a de junio estas la datreveno de la naskiĝo (en 1898) de la hispana poeto kaj dramverkisto Federico García Lorca (1898-1936)
eo.wikipedia.org/wiki/Federico_Garc%C3%ADa_Lorca
Mi jam parolis pri li la 5-an de junio 2017.

Federico Garcìa Lorca


Mi transskribas (en la hispana, kaj en la tradukoj al la itala kaj al Esperanto) la poeziaĵon “Preciosa y el aire” (Bella e il vento – Preciosa kaj la vento).
Mi aldonas la kovrilon de la traduko al Esperanto de “Romancero gitano” (Cigana romancaro).

 


PRECIOSA Y EL AIRE

 

Su luna de pergamino

Preciosa tocando viene

por un anfibio sendero

de cristales y laureles.

El silencio sin estrellas,

huyendo del sonsonete,

cae donde el mar bate y canta

su noche llena de peces.

En los picos de la sierra

los carabineros duermen

guardando las blancas torres

donde viven los ingleses.

Y los gitanos del agua

levantan por distraerse

glorietas de caracoles

y ramas de pino verde.

 

Su luna de pergamino

Preciosa tocando viene.

Al verla se ha levantado

el viento que nunca duerme.

San Cristobalón desnudo,

lleno de lenguas celestes,

mira a la niña tocando

una dulce gaita ausente.

 

Niña, deja que levante

tu vestido para verte.

Abre en mis dedos antiguos

la rosa azul de tu vientre.

 

Preciosa tira el pandero

y corre sin detenerte.

El viento-hombrón la persigue

con una espada caliente.

 

Frunce su rumor el mar.

Los olivos palidecen.

Cantan las flautas de umbría

y el liso gong de la nieve.

¡ Preciosa, corre, preciosa,

que te coge el viento verde!

¡Preciosa, corre, Preciosa!

¡Míralo por donde viene!

Sátiro de estrellas bajas

con sus lenguas relucientes.

 

Preciosa, llena de miedo,

entre en la casa que tiene,

más arriba de los pinos,

el cónsul de los ingleses.

 

Asustados por los gritos

tres carabineros vienen,

sus negras capas ceñidas

y los gorros en las sienes.

 

El inglés da a la gitana

un vaso de tibia leche,

y una copa de ginebra

que Preciosa no se bebe.

Y mientras cuenta, llorando,

su aventura a aquella gente,

en las tejas de pizarra

el viento, furioso, muerde.

 

°°°°°

 

BELLA E IL VENTO

 

La sua luna di pergamena

Bella suonando viene

per un anfibio sentiero

di cristalli e dallori.

Il silenzio senza stelle,

fuggendo la cantilena,

cade dove il mare batte e canta

la sua notte piena di pesci.

Sulle cime della sierra

dormono i carabinieri

vigilando le bianche torri

dove vivono gl’inglesi.

E i gitani dall’acqua

alzano per divertirsi

pergolati di conchiglie

e rami di verde pino.

 

La sua luna di pergamena

Bella suonando viene.

Sè levato vedendola

il vento che mai non dorme.

San Cristobalòn nudo,

pieno di lingue celesti,

guarda la bambina che suona

una dolce piva assente.

 

Ragazza, lascia che alzi

il tuo vestito per vederti.

Apri alle mie dita vecchie

la rosa azzurra del tuo ventre.

 

Bella getta il tamburello

e corre senza fermarsi.

Il vento maschio l’insegue

con una spada calda.

 

Il mare aggrinza il suo rumore.

Gli olivi impallidiscono.

Cantano i flauti di penombra

e il liscio gong della neve.

 

Bella, corri, Bella!

che ti prende il vento satiro!

Bella, corri, Bella!

Guardalo da dove viene!

Satiro di stelle basse

con le sue lingue lucenti.

 

Bella, piena di paura,

entra nella casa che ha,

più in alto oltre i pini,

il console degli inglesi.

 

Allarmati dai gridi

tre carabinieri vengono,

chiusi nei loro mantelli neri

e i berretti sulle tempie.

 

L’inglese dà alla gitana

una tazza di tiepido latte,

e un bicchiere di gin

che Bella non beve.

 

E mentre piangendo racconta

la sua avventura a quella gente,

sulle tegole d’ardesia

il vento, furioso, morde.

 

Federico García Lorca., trad. Carlo Bo,

(“García Lorca, tutte le poesie”, Garzanti, 2002, vol. I, p. 462-466)

 

°°°°°

 

PRECIOSA KAJ LA VENTO

 

Sur vojeto amfibia

el kristal’ kaj laŭro densa,

Preciosa ire frapas

sian lunon pergamenan.

De la monotona sono

la silento firmamenta

fuĝas maron, kies nokto

zumas, batas fiŝoplena.

La karabenistoj dormas

ĉe postenoj montokrestaj

kaj la blankajn domojn gardas,

kie angloj loĝe restas.

La ciganoj de la akvo

por sin distri staren metas

laŭbojn el moluskokonkoj

kaj el pinobranĉoj verdaj.

 

Preciosa ire frapas

sian lunon pergamenan,

kaj la vento, ĉiam vigla,

ŝin vidante, ŝin eklevas.

Sankta Kristotoro nuda,

de ĉielaj langoj plena,

ŝin rigardas, kaj tre dolĉe

ludas fluton neĉeestan.

 

Nu, knabino, vian jupon

levos mi, se vi permesas.

Miaj oldaj fingroj palpos

vian bluan rozon ventran.

 

Kuras ŝi; sen fari halton

sian tamburinon ĵetas.

Kun tre longa glavo arda

ŝin la virovento sekvas.

 

Palo kovras olivarbojn.

Grunton maro plaŭde knedas.

Sonas la flutetoj ombraj

kaj la plata gongo neĝa.

 

Preciosa, nu, pli kuru!

Fuĝu de la vento verda!

Preciosa, nu, pli kuru

kaj atentu, ke li venas!

Satiruso de la steloj

subaj kaj kun langoj helaj.

 

Preciosa terurite

en la domon tuj sin pelas,

kiun alte trans la pinoj

la konsulo angla tenas.

 

Alarmite de la krioj,

tri karabenistoj venas

en kapotoj striktaj, nigraj

kaj kun ĉapoj fruntopremaj.

 

Al la ciganino l’ anglo

varman lakton tuj prezentas,

ankaŭ glason da viskio,

sed ĉi-lastan ŝi ne prenas.

 

Kaj dum ŝi rakontas plore

sian aventuron streĉan,

la kolera vento mordas

la tegmenton griz-ardezan.

 

Federico García Lorca., trad. Fernando de Diego

(“Cigana Romancaro”, J. Régulo, La Laguna 1971, p. 37-39)

 

 

Respondi

Retpoŝtadreso ne estos publikigita. Devigaj kampoj estas markitaj *