Homoj

Leonardo Ximenes

La 4-an de majo estas la datreveno de la morto (en 1786) de la sciencisto, inĝeniero, geografo kaj astronomo Leonardo Ximènes (1716-1786),

it.wikipedia.org/wiki/Leonardo_Ximenes

(ne estas pri li Vikipedia paĝo en Esperanto, sed estas du paĝoj, kvankam embriaj, en la kreola de Haitio kaj en la malagasa),

siciliano laŭ hispana deveno sed aktiva en Toskanio, jezuito, fama – interalie – ĉar li reguligis la fluon al la maro de la akvo de la lago de Castiglione della Pescaia, ebligante la senmarĉigon de la toskana Maremo.

Pri la toskana Maremo (Marĉo-Lando laŭlonge de la Tirena Maro) aperis tri volumoj en Esperanto, zorge de Pier Vittorio Orlandini:

“Literatura rigardo tra la Marema Toskanlando” – unua parto (2008);

Maremo – Literatura rigardo tra la suda Toskana Maremo – dua parto (2010);

Toskana Maremo 1-a parto – Grosseto (2018).

Mi transskribas la poeziaĵon de Giosuè Carducci “Traversando la Maremma Toscana”, en la itala kaj en du versioj en Esperanto, respektive “Trairante la Toskanan Maremon” de Pier Vittorio Orlandini kaj Nicolino Rossi, kaj “Tra la Toskana Marĉo-Lando” de Renato Corsetti.

Mi aldonas:

la italan poŝtmarkon de 2016 pro la 300-jara datreveno de la naskiĝo de Leonardo Ximenes;

– la kovrilon de la lasta volumo pri Maremo (2018).


TRAVERSANDO LA MAREMMA TOSCANA

 

Dolce paese, onde portai conforme

labito fiero e lo sdegnoso canto

e il petto ovodio e amor mai non saddorme,

pur ti riveggo, e il cuor mi balza in tanto.

 

Ben riconosco in te le usate forme

con gli occhi incerti tra l sorriso e il pianto,

e in quelle seguo de miei sogni lorme

erranti dietro il giovenile incanto.

 

Oh, quel che amai, quel che sognai, fu in vano;

e sempre corsi, e mai non giunsi il fine;

e dimani cadrò. Ma di lontano

 

pace dicono al cuor le tue colline

con le nebbie sfumanti e il verde piano

ridente ne le pioggie mattutine.

 

Giosuè Carducci

 

 

TRAIRANTE LA TOSKANAN MAREMON

 

Ho dolĉa lando, je kies konformo

regis indigno min, fiera moro,

amo-malamo en daŭra sendormo,

mi vin revidas kun vibranta koro.

 

Je la rekono de l gemuta formo

hezitas en mien rideto-ploro,

kaj sekvas mi tra vaga memorŝtormo

ravajn la spurojn de junec-langvoro.

 

Nun ĉia revo, amo ĉia vanas:

tiome kuris mi, sen celalveno;

kaj morgaŭon la fal. Sed pac’ emanas

 

en nebula vual’ de montetĉeno,

kiu ĉe l ebenaĵ verda lontanas

ridanta en la pluvo de l mateno.

 

Giosuè Carducci

trad. Pier Vittorio Orlandini + Nicolino Rossi

(“L’Esperanto – FEI” 2001-1)

(“Literatura rigardo tra la la Marema Toskanlando”– unua parto, 2008)

 

 

TRA LA TOSKANA MARĈO-LANDO

 

Dolĉa land, mi heredis vian moron

pri spita kanto, forta viv-sinteno,

amen-malamen ĉiam pretan koron.

Jen mi revidas vin je koro-sveno.

 

Okul-malcerta inter rid kaj ploro,

konatajn formojn konas mi sen peno,

spurante mian revan la fervoron,

vagintan laŭ juneca miro-pleno.

 

Kion mi revis, amis: jun-aŭdaco!

Mi ĉiam kuris, sed ne atingis celojn,

kaj morgaŭ haltos mi. Sed diras “pacon!”

 

viaj montetoj trans nebulaj veloj

ŝvebantaj en la ebena fora spaco

rida trapluve en matenaj heloj.

 

Giosuè Carducci, trad. Renato Corsetti

(“LEsperanto – FEI” 30.4.2001)

 

Respondi

Retpoŝtadreso ne estos publikigita. Devigaj kampoj estas markitaj *