Kiam la geamantoj interparolas

tra la arboj

kaj tra mil stratoj malfeliĉaj,

kiam ili brakumas hederon

kvazaŭ ĝi estus kanto,

kiam ili trovas la gracion

en la spikoj distaŭzitaj

kaj kun altaj trokreskaĵoj,

kiam la geamantoj ĝemas

ili estas mastroj de la tero

kaj estas proksimaj al Dio kiel la sanktuloj plej ravitaj.

Kiam la geamantoj parolas pri morto

ili parolas pri vivo por eterno

en kolokvo de fajna esperanto

konata nur al Li.
Ilia lingvaĵo estas malsanktiga,

sed ĝi alvokas la gracon senfinan

de granda pardono.

Alda Merini, trad. Antonio De Salvo (29.1.2017)